برنامه هسته ای ایران در دوران سلطنت پهلوی از سال 1336 به کمک ایالات متحده شروع شد که تحویل رآکتور پزشکی – تحقیقاتی تهران اولین گام در این مسیر بود. پس از انقلاب، در نیمه دهه شصت جمهوری اسلامی تلاش برای غنی سازی لیزری را آغاز کرد و به کمک شبکه عبدالقدیر خان، سانتریفوژهای نسل اول و دوم را خریداری نمود. مهمترین پروژه های هسته ای بعد از انقلاب معطوف به غنی سازی اورانیوم بوده اند

—————————————————————————————————-

1957 تا 1979: دوره محمد رضا شاه پهلوی

1957: ایران و ایالات متحده قرارداد همکاری هسته ای برای تأمین انرژی صلح آمیز را امضاء کردند. برطبق این قرارداد، آمریکا کمک های تکنیکی و اوارنیوم غنی شده در اختیار ایران قرار میداد.

1967: مرکز تحقیقات هسته ای تهران افتتاح شد. رآکتور 5 مگاواتی این مرکز از طرف آمریکا در اختیار ایران قرار گرفت. سوخت این رآکتور از اورانیوم غنی شده با غلظت بالا تهیه میشد.

1 جولای 1968: ایران قرارداد ان پی تی یا پیمان منع گسترش تسلیحات هسته ای را امضاء کرد. مجلس شورای ملی ایران در فوریه 1970 این قرارداد را تأیید کرد.

1973: سازمان انرژی اتمی ایران تأسیس شد

1974: کمپانی آلمانی Kraftwerk Union که وابسته به شرکت زیمنس آلمان بود، قرارداد تأسیس دو نیروگاه 1200 مگاواتی آب سبک در بوشهر برای تأمین انرژی هسته ای را امضاء کرد. کارهای ساختاین نیروگاه از 1975 شروع شد.

1975: دولت پرزیدنت جرالد فورد از برنامه هسته ای شاه ایران حمایت کرد. شاه میخواست چندین نیروگاه هسته ای برای تولید 23000 مگاوات برق تأسیس کند. هدف شاه ایران، استفاده از اورانیوم غنی شده ای بود که آمریکا در اختیار ایران قرار میداد.

1976: جرالد فورد یادداشت تفاهم در حمایت از برنامه هسته ای شاه ایران برای ساخت 23 نیروگاه هسته ای را امضاء کرد. (National Security Decision Memorandum 324) اما دولت آمریکا با غنی سازی اورانیوم در ایران مخالفت میکرد و خواهان ایجاد یک کنسرسیوم بین المللی برای غنی سازی در ایران با حضور ایالات متحده بود.

1978: ایران و ایالات متحده به تفاهم مشترک دست یافتند که طبق آن، ایران با نظارت بین المللی بر برنامه هسته ای خود، بیشر از آنچه در قرارداد ان پی تی معین شده بود تن میداد و در مقابل، ایالات متحده به ایران اورانیوم غنی شده میداد.

1979: انقلاب اسلامی ایران به وقوع پیوست. آمریکا همکاری هسته ای اش را متوقف کرد و پس از آنکه دولت ایران قسط بدهی اش برای ساخت نیروگاه بوشهر را پرداخت نکرد، شرکت آلمانی به کار خود در ایران خاتمه داد.

 

1979 ببعد: جمهوری اسلامی ایران

 

همکاری جمهوری اسلامی با شبکه عبدالقدیر خان، پدر بمب اتمی پاکستان

14 ژانویه 1986: علی خامنه اي رئيس جمهور وقت رژيم ایران به همراه يك هيئت عالي رتبه نظامي و سياسي به پاكستان رفت. در اين سفر مقامات نظامي همراه خامنه اي با مقامات نظامي و انرژي هسته اي پاكستان روي همكاريهاي اتمي به توافقاتي رسیدند و بدنبال آن در ژانویه و فوریه 2006، عبدالقدیر خان دو بار به ايران سفر کرد و همکاری های  سپاه و متخصصين هسته اي وابسته به سپاه با شبکه عبدالقدیر خان شروع شد.

1987: طبق اعترافات جمهوری اسلامی به آژانس اتمی، اولین معامله هسته ای ایران با عبدالقدیر خان در تابستان 1987 در دوبی صورت گرفت که طرح ساخت سانتریفوژ های p-1 را از وی خریداری کرد. (نگاه کنید به بخش مربوط به آژانس بین المللی هسته ای در همین گاهشمار)

1986 تا 2002: همکاری گسترده شبکه عبدالقدیر خان با جمهوری اسلامی و فروش تجهیزات هسته ای منجمله سانتریفوژ های p-1 و  p-2 ، طرح کلاهک هسته ای به جمهوری اسلامی. (گزارشات ایران به آژانس بین المللی هسته ای از سال 2004 ببعد)

رآکتور تحقیقاتی تهران:

1987: آرژانتین یک قرارداد 5.5 میلیون دلاری با ایران امضاء کرد تا هسته مرکزی رآکتور تحقیقاتی تهران را تغییر دهد تا بجای اورانیوم غنی شده با غلظت 90 درصد، از اورانیوم 20 درصد غنی شده استفاده کند. دو سال بعد این تغییر انجام شد و در سال 1993، آرژانتین 50 پوند سوخت این رآکتور را به ایران فروخت.

نیروگاه بوشهر

1995: ایران و روسیه قراردادی برای تکمیل نیروگاه بوشهر و ساخت یک رآکتور آب سبک برای این نیروگاه امضاء کردند. طبق این قرارداد، روسیه می بایستی این پروژه را در 55 ماه تکمیل میکرد.

پروتکل الحاقی پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای

1997: آژانس بین المللی انرژی اتمی پروتکل الحاقی پیمان منع گسترش تسلیحات هسته ای را به تصویب رساند. طبق این پروتکل، کشورهای امضاء کننده بایستی اجازه بازدیدهای سرزده از تأسیسات هسته ای را به بازرسان آژآنس بدهند. ایران در 2003 به سه کشور اروپائی و آژانس قول پیوستن به پروتکل را رسما اعلام کرد اما مجلس ایران هیچگاه آنرا تصویب نکرد.

افشای برنامه مخفی هسته ای جمهوری اسلامی

اگوست 2002: شورای ملی مقاومت، یک گروه مخالف رژیم ایران، طی یک مصاحبه مطبوعاتی، تأسیسات هسته ای مخفی ایران برای غنی سازی اورانیوم در نطنز و تاسیسات آب سنگین اراک را افشاء کرد.

دسامبر 2002: موسسه آمریکائی The Institute for Science and International Security (ISIS)  در گزارشی، عکس های ماهواره ای نطنز و اراک را منتشر کرد و محمد خاتمی رئیس جمهور ایران بطور رسمی وجود تأسیسات هسته ای را پذیرفت و با درخواست آژانس انرژی اتمی برای بازدید از این تأسیسات موافقت کرد.

 

ورود آژانس بین المللی انرژی اتمی به پرونده هسته ای ایران

سپتامبر 2002: محمد البرادعی مدیر کل آژانس اتمی در جریان نشست رسمی آژانس، از نماینده ایران در مورد افشاگری هایی که در مورد برنامه مخفی هسته ای شده بود سوال نمود و درخواست کرد تا اجازه بازدید از این تأسیسات به بازرسان آژانس داده شود. ایران نخست با بازدید در اکتبر 2002 موافقت کرد اما آنرا به عقب انداخت تا در سال 2003 انجام شود. (نگاه کنید به گزارش شورای حکام آژانس اتمی در ژوئن 2003)

21-22 فوریه 2003: مدیر کل آژانس بهمراه معاونین و چند بازرس برای بازدید از تأسیسات هسته ای ایران که بتازگی افشاء شده بود به ایران رفتند. (همان گزارش)

گز ارشات آژانس در مورد پنهان کاری، دروغگوئی، عدم همکاری با آژآنس و نقض مکرر پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای توسط ایران

26 فوریه 2003: ایران در مواجهه با مدارکی که آژانس ارائه کرد، پذیرفت که در سال 1991 مقادیری اورانیوم وارد کرده و آنها را برای فعالیت های هسته ای مورداستفاده قرار داده است. (همان گزارش بند 7)

11 ژوئن 2003: آژانس اتمی نتیجه آژمایشات از نمونه برداری سایت نطنز را در اختیار ایران قرار داد که آثار اورانیوم غنی شده با غلظت بالا را ثابت میکرد. این نتایج، با اظهارات مقامات ایرانی که در ایران هیچ غنی سازی انجام نشده و سانتریفوژها نیز ساخت ایران هستند همخوانی نداشت. (گزارش آژانس سپتامبر 2003، بند 5)

16 سپتامبر 2003: نمایندگان آژانس به مسئولین ایرانی گفتند که نتایج نمونه برداری از سایت کالای الکتریک آثار اورانیوم غنی شده با غلظت پائین و با غلظت بالا را نشان می دهد و این نتایج با اظهارات مقامات ایرانی همخوانی نداشت. (گزارش نوامبر 2003 آژانس بند 9)

21 اکتبر 2003: غلامرضا آقا زاده رئیس سازمان انرژی اتمی ایران در نامه ای به آژانس اتمی تعهد داد که ایران به سوالات و ابهامات در مورد فعالیت های هسته ای ایران پاسخ دهد. آقازاده اعتراف کرد که برخلاف اظهارات قبلی ایران به آژانس، ایران بین سالهای 1998 تا 2002 در سایت کالای الکتریک فعالیت محدود غنی سازی داشته است. وی هچنین اعتراف کرد که ایران بین سالهای 1991 تا 2000 برنامه غنی سازی لیزری داشته است.  (گزارش نوامبر 2003 آژانس بند 16)

نوامبر 2003: ایران اعتراف کرد که بمدت 18 سال برنامه مخفی غنی سازی اورانیوم با استفاده از تکنولوژی سانتریفوژ را دنبال میکرده است و بمدت 12 سال غنی سازی با استفاده از تکنولوژی لیزر را دنبال کرده است. (گزارش نوامبر 2003 آژانس بند 46)

نوامبر 2003: آژانس در گزارش خود ایران را ناقض معاهده منع گسترش تسلیحات هسته ای (ان پی تی) معرفی کرد و گفت: “بر اساس همه اطلاعاتی که هم اکنون در اختیار آژانس قرار دارد، آشکار است که ایران در یک مدت زمان طولانی و در موارد متعدد، تعهدات خود در اجرای معاهده ان پی تی را نقض کرده است.” (گزارش نوامبر 2003 آژانس بند 47)

10 نوامبر 2003: گزارش آژانس اتمی اظهارات خلاف واقع مقامات ایرانی برای پنهان کردن فعالیت های گذشته هسته ای را ذکر میکند و توضیح میدهد که مقامات ایرانی هنگامیکه با اسناد و مدارک آژانس و نتایج نمونه برداری از مراکز هسته ای روبرو شده اند، به خلاف گوئی و پنهان کاری خود اعتراف نموده و بخشی از حقایق را بازگو کرده اند. (. (گزارش نوامبر 2003 آژانس بند های 20 تا 41)

22 فوریه 2004: جمهوری اسلامی در گزارش به آژانس اتمی قبول کرد که از سال 1987 از شبکه عبدالقدیر خان تجهیزات هسته ای منجمله سانتریفوژ خریداری میکرده است.

18 ژوئن 2004: ایران پذیرفت که اظهارات قبلی اش در اینمورد که همه سانتریفوژهای را در ایران ساخته درست نبوده اند و می پذیرد که قعطات این سانتریفوژها در کشور دیگری ساخته شده (پاکستان، مرکز هسته ای عبدالقدیر خان) و ایران آنها را خریداری کرده اند. (گزارش 18 ژوئن آژانس بند 20)

18 ژوئن 2004: ایران پذیرفت که مرکز UCF (فرآوری اورانیوم در اصفهان) برا اساس طرح و مدلی ساخته شده که ایران در اوائل دهه 1990 میلادی از طرف های خارجی (شبکه عبدالقدیر خان) خریده است. (گزارش 18 ژوئن آژانس بند 31)

15 نوامبر 2004: آژانس اتمی در گزارش خود موارد متعدد دروغگوئی و پنهان کاری های جمهوری اسلامی برای فریب آژانس از سال 2003 ببعد که برنامه هسته ای علنی شد را ذکر میکند و می نویسد: “همکاری ایران با آژانس نمونه ای از پنهان کاری و دروغگوئی دامنه دار و همچنین مانع تراشی برای بازدید بازرسان آژانس از تأسیسات مشکوک هسته ای بوده است.” (گزارش نوامبر آژآنس بند 89)

ژانویه 2005: ایران در نامه ای به آژانس اتمی، جزئیات بیشتری از خریدهای خود از شبکه عبدالقدیرخان ارائه کرد و گفت که طرح کلاهک هسته ای را از آنها (شبکه عبدالقدیر خان) در سال 1987 بهمراه طرح سانتریفوژها دریافت کرده است اما ایران تقاضای آنرا نکرده بود و طرف خارجی به ابتکار خودش طرح کلاهک را ضمیمه خرید ایران کرده بود. (گزارش نوامبر 2005 آژانس اتمی، بند 5 و 6)

2003-2005: مذاکرات هسته ای جمهوری اسلامی با سه کشور اروپائی

 21 اکتبر ۲۰۰۳ بیانیه سعدآباد: در نشست مشترک وزاری خارجه سه کشور اروپایی و هیئت ایرانی که در تهران، سعدآباد، برگزار شد، ایران برای بازدید بازرسان آژانس انرژی اتمی از تأسیسات اتمی خود اعلام همکاری کرد و تزریق گاز به سانتریفیوژهای نظنر را تعلیق کرد. انگلیس و فرانسه نیز متعهد شدند تا از ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت سازمان ملل جلوگیری کنند.

۲۳ فوریه ۲۰۰۴: توافق نامه بروکسل به امضا رسید و ایران متعهد شد ساخت و آزمایش سانتریفیوژهای مورد نیاز برای غنی‌سازی را متوقف کند و اقدام به ساخت قطعات یدکی سانتریفیوژهای موجود در آن زمان را نیز تعلیق کند. در این مذاکرات ریاست هیئت ایرانی بر عهده حسن روحانی و ریاست هیئت اروپایی بر عهده خاویر سولانا بود.

14 نوامبر 2004، توافق نامه پاریس: جمهوری اسلامی و سه کشور اروپائی موافقتنامه پاریس را امضاء کردند. جمهوری اسلامی متعهد شد تا فعالیت های هسته ای اش را به تعلیق درآورد و به بازرسان آژانس اتمی اجازه بازدید از مراکز هسته ای دهد و به سوالات و ابهامات آژانس در مورد ماهیت و ابعاد برنامه هسته ای پاسخ دهد.

2006: ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت سازمان ملل و صدور قطعنامه علیه ایران

اول آگوست 2005: جمهوری اسلامی به آژانس اتمی اطلاع داد که مرکز فرآوری اورانیوم اصفهان فعالیت هایش را بار دیگر از سر خواهد گرفت. آژانس از ایران درخواست کرد تا از اینکار خودداری کند. ایران مخالفت کرد و در هشتم آگوست کار در مرکز اصفهان شروع شد.

5 اگوست 2005: سه کشور اروپائی به جمهوری اسلامی پیشنهاد کردند تا در ازای دست کشیدن از غنی سازی اورانیوم و توقف فعالیت های ساخت رآکتور آب سنگین اراک، کمک های جهانی برای توسعه برنامه هسته ای صلح آمیز را دریافت کند. جمهوری اسلامی این پیشنهاد را نپذیرفت

24 سپتامبر 2005: آژانس اتمی در قطعنامه خود اعلام کرد که “جمهوری اسلامی به نقض تعهدات خود در رابطه با پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای ادامه میدهد و از این رو، ارسال پرونده ایران به شورای امنیت سازمان ملل را بررسی میکند.”

ژانویه 2006: ایران پلمب آژانس اتمی در مرکز غنی سازی نطنز را شکست و فعالیت های غنی سازی را از سر گرفت.

4 فوریه 2006: آژانس اتمی در قطعنامه جدید خود اعلام کرد که چون جمهوری اسلامی بطور مستمر و کماکان، تعهدات خود در رابطه با پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای را نقض میکند، از این رو، پرونده هسته ای جمهوری اسلامی به شورای امنیت سازمان ملل ارسال میشود.

31 جولای 2006: شورای امنیت سازمان ملل با تصویب قطعنامه 1969 به جمهوری اسلامی یک ماه مهلت داد تا فعالیت های غنی سازی را متوقف کند. در این قطعنامه قید شده بود که در صورت عدم اجرای آن توسط ایران، تحریم های بین المللی مورد تصویب قرار خواهند گرفت.

23 دسامبر 2006: شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه 1737 را تصویب کرد و ایران را به دلیل سرپیچی از خواسته های این شورا و ادامه غنی سازی، مورد مجازات و تحریم قرار داد. بر طبق این قطعنامه، فروش هرگونه تجهیزات هسته ای به ایران ممنوع شد و مقرر شد تا اموال اشخاص یا کمپانی هایی که به برنامه هسته ای ایران کمک میکنند مصادره گردد.

24 مارس 2007: شورای امنیت قطعنامه 1747 را تصویب کرد و فروش اسلحه به ایران را ممنوع کرد.

22 فوریه 2008: آژانس اتمی در گزارش خود اعلام کرد که ایران به سوالات آژانس در مورد فعالیت های هسته ای و بویژه احتراق هسته ای پاسخ نداده است.

3 مارس 2008: شورای امنیت قطعنامه 1803 را به تصویب رساند که دربرگیرنده  تحریم های اقتصادی بیشتری علیه ایران بود.

26 سپتامبر 2008: شورای امنیت قطعنامه 1835 را به تصویب رساند. در این قطعنامه، بدلیل مخالفت روسیه و چین، تحریم های جدیدی درنظر گرفته نشده بوند.

25 سپتامبر 2009: پرزیدنت اوباما بهمراه نیکلای سارکوزی رئیس جمهور فرانسه و گوردون براون نخست وزیر بریتانیا در یک کنفرانس مطبوعانی اعلام کردند که ایران یک مرکز زیر زمینی مخفی غنی سازی در فردو نزدیک قم ساخته است. جمهوری اسلامی چهار روز قبل از آن، هنگامیکه به مطلع بودن سرویس های غربی از این تأسیسات پی برد، در نامه ای به آژانس وجود تأسیسات زیرزمینی فردو را قبول کرده بود.

مذاکرات بدون نتیجه بین ایران و کشورهای 1+5 و شروع تحریم های کمرشکن اقتصادی آمریکا و اروپا

اول اکتبر 2009: نمایندگان جمهوری اسلامی با نمایندگان کشورهای 1+5 در ژنو دیدار کردند. در 19 تا 21 اکتبر این مذاکرات در ژنو دنبال شد و به ایران پیشنهاد گردید تا 80 درصد از اورانیوم غنی شده خود در آنزمان که 1200 کیلوگرم بود را به روسیه بفرستد تا پس از غنی سازی در حد بیست درصد در روسیه و فرانسه و تبدیل آن به میله های سوختی، به ایران تحویل داده شود. ایران با این پیشنهاد مخالفت کرد.

12 فوریه 2010: محمود احمدی نژاد اعلام کرد که ایران اورانیوم را در حد بیست درصد غنی کرده است.

17 ماه مه 2010: ایران، ترکیه و برزیل در نشسستی در استانبول اعلام کردند که ایران با ارسال 1200 کیلوگرم اورانیوم غنی شده به خارج موافقت کرده است. ایالات متحده و اروپا این پیشنهاد را رد کردند زیرا ذخیره اورانیوم غنی شده ایران در 7 ماهی که از پیشنهاد قبلی 1+5 میگذشت دوبرابر شده بود و ارسال 1200 کیلوگرم به خارج کافی بنظر نمی رسید. تصمیم ایران در آستانه نشست شورای امنیت برای تصویب تحریم های جدید و همچنین رأی گیری در کنگره آمریکا برای تحریم های کمرشکن انجام گرفت.

9 ژوئن 2010: شورای امنیت قطعنامه 1929 و چهارمین سری از تحریم های اقتصادی علیه ایران را تصویب کرد. احمدی نژاد این قعطنامه را ورق پاره خواند.

24 ژوئن 2010: کنگره آمریکا با اکثریت قاطع، سخت ترین تحریم ها علیه ایران را تصویب کرد. پرزیدنت اوباما در اول جولای آنرا امضاء کرد تا بصورت قانون درآید.

26 جولای 2010: اتحادیه اروپا تحریم های جدید علیه جمهوری اسلامی را به تصویب رساند و کمک رسانی، مشارکت و سرمایه گذاری در صنابع نفت و گاز ایران را ممنوع اعلام کرد.

21 اگوست 2010: طی یک مراسم رسمی، سوخت رسانی به نیروگاه بوشهر توسط کارشناسان روسی انجام گرفت تا تولید انرژی در ماههای بعد شروع شود. طبق قرارداد ایران با روسیه، این کشور سوخت نیروگاه را برای 10 سال تضمین کرده است و پس مانده های آنرا نیز به روسیه بازپس خواهد فرستاد.

6-7 دسامبر 201: ایران و کشورهای 1+5 در ژنو دیدار کردند.

21-22 ژانویه 2001: نشست ایران و کشورهای 1+5 با شکست روبرو شد و ایران پیشنهادات کشورهای طرف مذاکره برای محدود کردن غنی سازی در ایران را رد کرد.

25 فوریه 20011: آژانس اتمی اعلام کرد که گزارشات معتبری در اختیار دارد که نشان میدهد ایران در زمینه تولید سلاح هسته ای فعالیت کرده است و این فعالیت ها از سال 2003 ببعد نیز ادامه داشته اند.

4 سپتامبر 2011: ایران اعلام کرد که نیروگاه بوشهر تولید برق را شروع کرده است.

8 نوامبر 2011: آژانس در گزارش خود باردیگر اعلام کرد که گزارشات موثقی در مورد فعالیت های ایران در مورد ساخت سلاح هسته ای در اختیار دارد. فعالیت هائیکه از سال 2003 ببعد ادامه داشته اند.

18 نوامبر 2011: هیئت مدیره آژانس اتمی نگرانی افزاینده و عمیق خود از ابهامات باقی مانده در مورد برنامه هسته ای ایران بویژه در مورد فعالیت های احتمالی برای ساخت سلاح هسته ای را ابراز کرد.

1 ژانویه 2012: ایران اعلام کرد که میله های سوخت برای رآکتور تحقیقاتی تهران تولید کرده است.

9 ژانویه: آژانس اتمی اعلام کرد که ایران غنی سازی اورانیوم در حد بیست درصد را در مرکز فردو آغاز کرده است.

23 ژانویه 2012: اتحادیه اروپا تحریم نفتی ایران را تصویب کرد. آغاز این تحرم ها اول جولای 2012 تعیین شد. اتحادیه اروپا بیست درصد از فروش نفت ایران را بخود اختصاص میداد.

21 فوریه 2012: بازرسان آژانس بدون آنکه اجازه بازدید از سایت پارچین داشته باشند، کشور را ترک کردند.

14 آوریل 2012: دور جدیدی از مذاکرات ایران و کشورهای 1+5 در استانبول برگزار شد و بدون نتیجه پایان گرفت.

23-24 مه 2012: دور جدید مذاکرات در بغداد بدون موفقیت انجام گرفت.

18-19 ژوئن 2012: دور جدید مذاکرات در مسکو بدون نتیجه انجام شد.

15 اکتبر 2012: اتحادیه اروپا دور جدیدی از تحریم ها علیه بخش مالی، انرژی، بازرگانی و حمل و نقل ایران تصویب کرد.

5 نوامبر: یوکیا آمانو رئیس آژانس اتمی اعلام کرد که آژانس نمی تواند صلح آمیز بودن همه فعالیت های هسته ای ایران را تأئید کند.

26-27 فوریه 2013: مذاکرات ایران و 1+5 در آلماتی قزاقستان انجام گرفت و بدون موفقیت پایان یافت.

از مذاکرات پنهان در عمان تا موافقت نامه موقت ژنو

تابستان 2012: مذاکرات پنهان بین نمایندگان جمهوری اسلامی با نمایندگان آمریکا در سلطان نشین عمان

مارس 2013: مذاکرات پنهان در عمان. در این دور از مذاکرات، علی اکبر ولایتی از طرف ایران سرپرستی هیئت ایرانی را بعهده داشت. ویلیام برنز و وندی شرمن معاونین وزیر خارجه آمریک در این مذاکرات شرکت داشتند.

ماه مه 2013: دور جدید مذاکرات پنهان در عمان

26 سپتامبر 2013: جواد ظریف وزیر خارجه دولت حسن روحانی با وزرای خارجه 1+5 در نیویورک دیدار کرد.

15-16 اکتبر 2013: مذاکرات بین ایران و 1+5 در ژنو

7-10 نوامبر 2013: مذاکرات وزرای خارجه ایران و 1+5 در ژنو

24 نوامبر 2013: موافقت نامه موقت شش ماهه ژنو بین جمهوری اسلامی و کشورهای 1+5 امضاء شد